Dit keer aandacht voor de roots van Ronny Eimers. Een zeer enthousiaste vrijwilliger, voor wie overdracht van de Indische cultuur en erkenning heel belangrijk is. Als vrijwilliger zet ze zich met hart en ziel hiervoor in door al haar energie hierop te richten. Dit doe ze niet alleen als vrijwilliger bij Arjati, maar ook bij Raffy.

De ouders van Ronny zijn afkomstig van Java. Moeder is geboren in Malang en vader – voor zover ze weet – in Surabaja. Ronny zelf is ook in Surabaja geboren op 10 februari 1938.

De voorouders van Ronny waren zowel uit Indonesië afkomstig als uit Nederland. Wanneer precies de Nederlandse kant zijn intrede heeft gedaan, is voor haar niet meer terug te halen. Er werd ook nooit over gerept, want ” het was zo heel gewoon” en er werd altijd gewoon Nederlands gesproken en geleefd voor de begrippen daar…………. .

Wel weet ze dat de vader van haar moeder (haar opa dus) afkomstig was uit een Rotterdams gezin, die volgens haar moeder nog met zeilschepen naar de Oost voeren. De moeder van haar moeder (haar oma) was deels van Waalse bloede, (was ook min of meer Frans georiënteerd).

Van haar vaders kant is het zoeken naar de voorouders helemaal een puzzel; er zweven namen rond, die de familie vraagtekens opleveren, zoals Diaz en Van R(h)oon, Brus(s)e(e) en Eimers.

Hoe ouder Ronny wordt, hoe groter voor haar het belang van overdracht en erkenning wordt. Soms worstelt ze met deze gevoelens en vindt ze het fijn om dingen van zich af te schrijven.

Een kijkje in haar belevingswereld over deze worsteling beschrijft ze hieronder.

Mijn visie

Voortgekomen uit multiculturele verbintenissen, heb ik in 1954 de reis van mijn leven gemaakt. Nu, na 60 jaar kan ik in Arjati kwijt, hoe het een en ander verlopen is, echter niet uit het oog verliezend, dat er nog steeds een barricade is, die nooit meer weg te nemen valt, nl.:

hoe de hier geboren Nederlander, de Nederlander- van-over-zee – die nota bene tot zijn Koninkrijk behoorde – ziet, cq. beoordeelt en veroordeelt. Ook al kan ik er na meer dan een halve eeuw een beetje boven staan, dan nog blijft het een “lastpost”. Te weten wat je zelf hebt ervaren en wie je bent en dat nooit en te nimmer aan het verstand kan brengen.

Men knikt wel “begrijpend oh, ja”……maar het is toch het ene oor in en het andere oor uit; daartussen in is niets waaraan het kan blijven hangen. Wat zeggen sommigen dan?: “Sudah, laat maar”, maar het is geen volledige tolerantie, het is een “sussen”, opdat je er verder geen moeite meer voor hoeft te doen, “want het haalt toch niets uit, ze snappen het toch niet en ze zullen het ook nooit van hun leven kunnen snappen”, omdat er totaal geen interesse voor is!

Ik op mijn beurt, kan het niet zomaar overboord gooien, omdat er veel te veel voor gebeurd is, er ook nog eens Nederlands bloed door mijn aderen stroomt en omdat ik hier beland ben en met Nederland(ers) te maken heb. Het zou ondankbaar zijn t.o.v. mijn ouders, die alle moeite hebben gedaan om ons een zo goed mogelijke toekomst te bieden. Dat kan en wil ik hen niet aandoen.

Mijn kinderen zijn hier geboren en daarover kan zomaar niet gepraat worden ( geen tijd en niet belangrijk genoeg?) Misschien na mijn leven hier………dan moeten ze het wel “uit de papieren” halen………..

De Nederlands-Indische gemeenschap sterft zachtjes aan uit, getuige de situaties in zowel verzorgings/verpleeghuizen als wel bepaalde Verenigingen en of de volgende generaties die “toorts” door zullen geven is nog maar de vraag. Maar dan gebeurt het wel op de manier van de “Jeugd die de toekomst heeft” en of die dan onze voetsporen doet herleven?

Ach ja, de wijze raad die een dierbaar iemand me gaf: bij het moment op zich te blijven en dat zo goed mogelijk te beleven, is m.i. inderdaad een kostbaar gegeven, die ik niet uit het oog wil verliezen.

En dus ………… niet “Sudah, laat maar”, maar leven in het nu, zoals het op je pad komt. Het liefst met een glimlach op je gezicht.

R.E.